Drie keer boem, patat, vandaag (en dan zwijgen we nog over die vorige...). Nog een geluk dat we niet met MTB’s
op weg zijn, want moest ze telkens van zo hoog vallen, zouden we met gebroken
dinges naar huis komen ;-)
Alé, eigenlijk was het maar twee keer een aanraking met de
Oost-Duitse ondergrond. De derde keer had ze haar zo gemanoeuvreerd dat ze kon kiezen tussen in een enkeldiepe
modderplas stappen of omvallen… of wachten tot haar ridder op het blauwe paard
haar zou komen redden. Wat hij ook deed!
Even over het fietsen en de streek. Mooi, enorm grote velden
afgewisseld met koele bossen. Hoewel ze fietstoerisme aangeven, kan je er in de
praktijk niet veel van merken: slechte fietswegen (enkeldiepe modderplassen,
weet je), weinig fietspaden, een schuilhut (met een afgebroken tafel) echt in “the middle of nowhere” langs een
kl***weggetje. Fietspaden die plots stoppen – trek maar verder je plan langs
deze weg waar auto’s 100 mogen rijden…
De dorpjes stralen een aparte sfeer uit: oude boerderijtjes,
vervallen huizen en nieuwbouwhuisjes door elkaar… bizar.
Zo kwamen we in Mirow in een splinternieuw dorp met een
supergroot golfterrein, prachtig aangelegd marktje en dan rij je buiten het
centrum en heb je plots weer asfalt- of betonwegen met gaten er in.
Reacties
Een reactie posten
Vermeld je je naam bij een reactie?