Doorgaan naar hoofdcontent

En toen was het nog stiller...




Omdat we nu al een tijdje geen wifi hebben is dit een logje van enkele dagen. De laatste dag in Noorwegen en de eerste in Zweden (26-07 tot 29-07).

We zoeken steeds naar een mooi plekje “in het wild”, waar we aan een meertje kunnen staan, met verder niks (tot nu toe het Walhalla nog niet gevonden!).
Een wegeltje eindigend met een gapahuken leek ons ideaal. We konden er zelfs even een ‘lijntje leggen’ (heeft niks met een wit poeder te maken, hé!).



We hadden gepland een vuurtje te stoken met het voorziene hout (de bijl heeft zijn eerste keer dienst gedaan om wat hout te kleinen), tot de regen een stok in de wielen stak…





In het Noorse Vega was het stil, maar toch zit je nooit ver van een huis of een weg. In Zweden is het echt nog stiller! Geen huizen geen wegen, enkel kilometers lange meren en bossen.

Nu ja, langs de wildernisroute is het wat minder stil dan. Een vrij toeristische route, waar heel wat mensen langs reizen. Op bijna elk plaatsje, langs gelijk welk meertje, staat wel een motorhome of caravan.
Toch zijn er weer prachtige dingen te zien!


Dezelfde waterval als hierboven:



Jep, met sneeuw op de bergen! (ong. 945 m boven zeeniveau)


Ook Fatmomakke waar de Sami regelmatig samenkomen (bijvoorbeeld om de midzomernacht te vieren) is een bezoekje waard:


Geen grote jongens, die Sami (al helemaal niks voor Sofie dus ;-) ):


En nu? Nu staan we met onze neus aan een meertje, met een dreigende lucht erboven, die niet veel goeds belooft…


Reacties

Een reactie posten

Vermeld je je naam bij een reactie?

Populaire posts van deze blog

Noorwegen hier zijn we!

Maar eerst de patiënt nog wat vocht toedienen: 3u30 boot naar Larvik (N), met gereserveerde zeteltjes, net zoals in een vliegtuig (maar met veeeeeel beenruimte, Sofie ;-) ) In Larvik beslist om toch nog maar een eind door te rijden en dan hebben we even moeten zoeken naar een plaats waar plaats was. In Horten aan het haventje konden we overnachten.  De volgende ochtend door naar Elverum en nu is het gedaan met rijden: fietsen er uit, luifeltje uit (tegen de regen) en straks eens een lijntje uitgooien! Een tip voor motorhomeliefhebbers: in Noorwegen kan je afvalwater en chemisch toilet legen, op parkings langs de autostrade (staat heel goed aangegeven). Want op campings en cp's is het lozen van afvalwater meestal niet voorzien. Straks foto's toevoegen, maar nu: fika!

Waag een gok! Waag een gok!

De weg naar hier was de moeite: kronkelend langs riviertjes en watervallen  Maar over Namsos valt niet veel te vertellen: veel industrie en een weinig aantrekkelijk centrum. Enkel deze ochtend deden we een mooi reeksje: een dik uur bergop en in een kleine 10 minuten weer beneden. Dus zetten we maar een gokpagina op! We zijn nu al zo lang aan het praten en zeveren over vissen en elanden... Nu, laat ons even gokken! Wie ziet het eerst wat? Je kan een gokje plaatsen via de opmerkingen onderaan, of Marjan eerst een eland ziet, of Christophe eerst een vis ziet (aan de haak wel te verstaan). Je kan kiezen tussen Marjan, Christophe, Luk of Nadine en een eland of een vis aan de haak. Wie ziet eerst wat? Omdat de hoofdprijs echt waardevol is, is er uiteraard ook een schiftingsvraag: hoeveel weegt het dier? Kom en waag een gokje!!!!!!

De rest van de wildernisroute

Maar de volgende ochtend… En dan naar de meest speciale watervallen van de wildernisroute. Ok, mooi maar wildernis???Een grote parking, een eethuisje voor de toeristen, en inderdaad een mooie waterval … Nee, wildernis zie je hier maar als je van de wildernisroute afwijkt… Zoals op onze cachetour. Dit was echt in het midden van niets.... Waar we toch nog eens probeerden elanden te spotten: Maar helaas, het enige wat we vonden op onze rit (die trouwens meer dan de helft, over een grindpad liep), was een oude school waar een tweedehands-verkoop was (’loppis’)en fika. We waren er als fietsers echt de vreemde eenden in de bijt en werden dus ook enorm bekeken... 56 km voor 7 caches! Waarvan eentje helemaal bergop tot de weg eindigde – en die er dan nog eens verdwenen was, volgens de vriendelijk Zweed die er woonde. Maar het etentje in ons privé-‘restaurang’, maakte alles goed! Neem hier maar eens een voorbeeldje aan, Kevin en Patrick! ...